Bazen soruyorum kendi kendime neden bu kadar çok şey kaybediyorum diye.Hayata karşı kaybettikçe kaybediyorum ama nedense hiç doymuyorum.Özellikle son iki senede o kadar çok şey kaybettimki.Anlatmaya kalksam blog sütunları yetmez.Yalnız biliyormusunuz ne kadar çok şey kaybettiğim hiç ama hiç umurumda değil.Çünkü ben böyleyim.Hayatta hep plan yaparım hep de yaptığım plandan başka şeyler yaparım.Bir nevi plansız yaşarım.Spontane.O an ne yapmak istersem onu yaparım.Ve ben hep bu yüzden kaybederim.Ben bu özelliğimi çok seviyorum.Çünkü beni ben yapan bu.Plansız,savruk,salaş.Dedim ya hayatta kaybettiğim hiçbir şey umurumda olmadı geride kalan 20 senede.Yalnız biri hariç.Bazen hayatta kaybettiğiniz bazı şeylerin yeri hiç ama hiç dolmaz.Hep birşey eksik kalır ve daima kalacaktır.İşte benimki de o hesap.Veyahut da bazı hikayeler vardır.Ve o hikayelerin sonu yoktur.Sonunu hiç kestiremezsin.Ben hikayemin sonunu hiç göremiyorum.Şu hayatta kaybetteğim tek bir kişinin canımı bu kadar yakmasını çok olgulunlukla karşılıyorum.Çünkü hak ettim.Yaptıklarımla,yapmadıklarımla,yapamadıklarımla.İnsanın düşünme döngüsü neden ters çalışır?Önce birşeyi veya bir kişiyi kaybedersin sonra oturup düşünürsün.Ve düşündükçe yaptığın hatalar zihninin süzgecinden geçemez.Zihin süzgecinde biriken hataların hatti hesabı yoktur.En azından benim öyle olmuştu.Lakin birşeyi kaybetmeden düşünme yetimizi kullanabilsek o kadar çok şey değişirdiki...Ve tabiki biz bunları düşünürken hayat akar su misali.Kafanı kaldırıp''tamam düşündüm ve yaptığım hataları anladım'' derkenle beraber öylece kalakalırsın.Herkes gitmiş.Mekan değişmiş.Zaman akıp gitmiş.Geriye bir tek sen kalmışsın.Hikayendeki herkes gitmiştir.Herkes önemli değilde O gitmiştir.Ve işte sen orada bitmişsindir.Herkes diyecekki bu hikaye burada biter.Asla.Biz hikayemize iki kişi başladık.O gitti,hikayem oldu.Ve benim hikayemin sonu yok.Ben şu dünya üzerinde nefes aldığım sürece benim hikayem sonsuza kadar devam edecek
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder